Παράλληλα με τον ελληνοράφτη,
(που έραβε την πολύπλοκη και δύσκολη
φορεσιά, την οποία συνέθεταν η
φουστανέλα, τα τσιπούνια, η σκούφια, τα
ζουνάρια κλπ.), υπήρχε παλιά και ο καποράφτης.
Η καποραπτική ήταν ένα προσοδοφόρο
επάγγελμα, μια βιοτεχνία των χωριών
μας, με πρώτη ύλη το τραγόμαλλο, που
κάλυπτε τις ενδυματολογικές ανάγκες
του ποιμενικού κόσμου, ορεινών αλλά
και πεδινών περιοχών.
Η "κάπα" ήταν φορεσιά και ασπίδα προφύλαξης του σώματος από κρύο, χιόνι, βροχή ή χαλάζι, όχι μόνο του βοσκού αλλά του κάθε ξωχίτη, του κάθε χωρικού. Τη φορούσαν όλοι μικροί και μεγάλοι, γυναίκες τσελιγκοπούλες και αγρότισσες, μη εξαιρούμενων του παπά και του δάσκαλου. Ανάλογα με τη χρήση είχαμε τη "μεγάλη κάπα", που έφτανε λίγο πιο πάνω απ’ τον αστράγαλο κι’ ήταν φαρδιά και πλατιά, και το "κοντοκάπι", που ήταν στενή και κοντή κι' έφτανε γύρω στο γόνατο. (Αυτές γίνονταν "καθημερινές" ή ξεχωριστές "κάπες της φιγούρας", με σεράδια άσπρα που φάνταζαν στην κατσούλα, στα μανίκια και τις ραφές). Τα εργαλεία του καποράφτη ήταν λίγα και απλά : ένα μεγάλο κι' ένα μικρό ψαλίδι, βελόνια κοντόχοντρα, δακτυλήθρα και ένας πήχης.
Η καποραπτική δεν ήταν επάγγελμα περιοδικό και ευκαιριακό, αλλά είχε ρίζες μακροχρόνιες και πανάρχαιες, ενώ συνήθως μεταφερότανε από το γονιό στα παιδιά, για να αποτελέσει η καποραπτική ξεχωριστή βιοτεχνία. Έραβαν ακόμα, από το δίμιτο ύφασμα του αργαλειού και την «πατατούκα», φαρδύτερο και μακρύτερο ανδρικό σακάκι, αλλά και την "μπουραζάνα" ή "πανοβράκι", το άσπρο ή μαύρο επιβλητικό παντελόνι. Επίσης, έκοβαν, έραβαν και κεντούσαν με ποικιλία από χάρτσια τα "σεγκούνια" των γυναικών.
Ο καποράφτης, έπαιρνε στη γύρα τα χωριά ή τα τσελιγκάτα και πηγαίνοντας εκεί που τον καλούσαν, όπου δούλευε ακόμα και τις νύχτες για να προφτάσει να βγάλει τη δουλειά. (Στα τσελιγκάτα σπάνια η πληρωμή ήταν σε χρήμα. Πάντα γινόταν σε είδος, άλλος τυρί ή βούτυρο, άλλος ζωντανό).
Οι ράφτες και οι καποράφτες είχαν και το δικό τους γλωσσικό ιδίωμα, δικό τους λεξιλόγιο το "ραφτιάτικο", όπως είχαν δικό τους λεξιλόγιο κι’ άλλα επαγγέλματα, όπως οι γύφτοι, οι βλάχοι, οι χτενάδες, οι επαίτες κλπ., τα παλιά χρόνια, το καθένα όμως ήταν άσχετο με το άλλο γλωσσικό ιδίωμα.
Η "κάπα" ήταν φορεσιά και ασπίδα προφύλαξης του σώματος από κρύο, χιόνι, βροχή ή χαλάζι, όχι μόνο του βοσκού αλλά του κάθε ξωχίτη, του κάθε χωρικού. Τη φορούσαν όλοι μικροί και μεγάλοι, γυναίκες τσελιγκοπούλες και αγρότισσες, μη εξαιρούμενων του παπά και του δάσκαλου. Ανάλογα με τη χρήση είχαμε τη "μεγάλη κάπα", που έφτανε λίγο πιο πάνω απ’ τον αστράγαλο κι’ ήταν φαρδιά και πλατιά, και το "κοντοκάπι", που ήταν στενή και κοντή κι' έφτανε γύρω στο γόνατο. (Αυτές γίνονταν "καθημερινές" ή ξεχωριστές "κάπες της φιγούρας", με σεράδια άσπρα που φάνταζαν στην κατσούλα, στα μανίκια και τις ραφές). Τα εργαλεία του καποράφτη ήταν λίγα και απλά : ένα μεγάλο κι' ένα μικρό ψαλίδι, βελόνια κοντόχοντρα, δακτυλήθρα και ένας πήχης.
Η καποραπτική δεν ήταν επάγγελμα περιοδικό και ευκαιριακό, αλλά είχε ρίζες μακροχρόνιες και πανάρχαιες, ενώ συνήθως μεταφερότανε από το γονιό στα παιδιά, για να αποτελέσει η καποραπτική ξεχωριστή βιοτεχνία. Έραβαν ακόμα, από το δίμιτο ύφασμα του αργαλειού και την «πατατούκα», φαρδύτερο και μακρύτερο ανδρικό σακάκι, αλλά και την "μπουραζάνα" ή "πανοβράκι", το άσπρο ή μαύρο επιβλητικό παντελόνι. Επίσης, έκοβαν, έραβαν και κεντούσαν με ποικιλία από χάρτσια τα "σεγκούνια" των γυναικών.
Ο καποράφτης, έπαιρνε στη γύρα τα χωριά ή τα τσελιγκάτα και πηγαίνοντας εκεί που τον καλούσαν, όπου δούλευε ακόμα και τις νύχτες για να προφτάσει να βγάλει τη δουλειά. (Στα τσελιγκάτα σπάνια η πληρωμή ήταν σε χρήμα. Πάντα γινόταν σε είδος, άλλος τυρί ή βούτυρο, άλλος ζωντανό).
Οι ράφτες και οι καποράφτες είχαν και το δικό τους γλωσσικό ιδίωμα, δικό τους λεξιλόγιο το "ραφτιάτικο", όπως είχαν δικό τους λεξιλόγιο κι’ άλλα επαγγέλματα, όπως οι γύφτοι, οι βλάχοι, οι χτενάδες, οι επαίτες κλπ., τα παλιά χρόνια, το καθένα όμως ήταν άσχετο με το άλλο γλωσσικό ιδίωμα.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ...