ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΤΣΙΩΤΗ

 

ΤΟ ΟΥΖΟ ΚΑΙ Ο ΤΡΑΚΑΔΟΡΟΣ
Του Κων/νου Δ. Ράμμου

Μετά από την ανασυγκρότηση, το 1950-52, για να βοηθήσει το Κράτος τους ορεινούς πληθυσμούς προγραμμάτισε μερικά έργα, κυρίως οδοποιίας, με κύριο φορέα τότε την Κοινωνική
Πρόνοια.
Έστειλε το Κράτος διάφορους μηχανικούς και εμπειροτέχνες και χωρίς καμία μελέτη, χάραξαν δρόμους, με το μάτι, συνέχεια από τους βατούς μουλαρόδρομους και με ελάχιστη απόκλιση, με αποτέλεσμα ακόμα και τώρα, μετά από 50 χρόνια, να μην αλλάξει η αρχική χάραξη και σε πολλά χωριά να μην έχουν σωστούς δρόμους και να ξοδεύονται πολλά εκατομμύρια και αυτοκίνητο να πηγαίνει με το ζόρι, όταν πηγαίνει κι αν πηγαίνει.
Τότε δουλεύαμε σχεδόν όλοι, μικροί μεγάλοι, με φτυάρια και τσαπιά, για να φτιάξουμε τους υποτυπώδεις δρόμους και μεταξύ αυτών δούλευε και ο υποφαινόμενος στο δρόμο Φουρ-
νά – Βράχας.
Είχαμε φτάσει μέχρι τη διασταύρωση για τον Κλειτσό, όπου συνέβη το αναγραφόμενο ιστορικό και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, ήμουν παιδί και γέρασα, όταν περνάω από το σημείο αυτό, όσο στενοχωρημένος ή χαρούμενος, το θυμάμαι σαν να έγινε χτες αν και πέρασε τόσος καιρός, μια ολόκληρη ζωή από τότε. Καλοκαίρι καιρός και οι περισσότεροι κοιμόμαστε
μέσα στο λόγγο. Μερικοί όμως το βράδυ ξαναγύριζαν στο χωριό.
Ανάμεσα στους εργάτες ήταν κι ένας Βραχινός, με το παρατσούκλι «Τσιουμπός», καλός άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης. Ήταν πολύ καλός εργάτης και με πείρα αρκετή σε τέτοια
έργα και καθοδηγούσε και τους άλλους που ήξεραν μόνο να σκάβουν χωράφια και να χτίζουν πεζούλια.
Ο φίλος μας κάθε μέρα, μέσα στον τρουβά του με το ψωμοτύρι ή ό,τι άλλο είχε για να φάει το μεσημέρι, έπαιρνε κι ένα πολύ μικρό μπουκαλάκι, που ζήτημα αν έπιανε 50 γραμμάρια ούζο,
από τον μπακάλη, τον Γιάννη, για να ξεδιψάει και να ξεκολλάει ο λαιμός του, όταν κουραζόταν.
Κάποιος από τον Κλειτσό, που δούλευε στο ίδιο συνεργείο, το μυρίστηκε ότι ο χωριανός μου είχε στον τρουβά το μπουκάλι με το λιγοστό ούζο και πήγαινε κρυφά και με τρόπο εκεί που
είχε κρεμασμένο στο δέντρο ο Τσιουμπός τον τρουβά του και το ξάφριζε, πολλές φορές δε το συμπλήρωνε με λίγο νερό…
Μια μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες όταν πήγαινε ο άνθρωπος να δροσιστεί, το μπουκάλι με το ούζο όλο και το έβρισκε λιγότερο. Του φάνηκε παράξενο, πού πηγαίνει το ούζο, αφού
κάθε πρωί το γέμιζε ο μπακάλης! Στην αρχή νόμισε ότι χύθηκε από το προσωρινό βούλωμα (το βούλωνε με ένα κότσαλο από καλαμπόκι). Την άλλη μέρα ζήτησε από τον ξάδελφό του τον Γιάννη, τον μπακάλη, και το βούλωσε με φελλό για σιγουρότερα, αλλά πάλι όταν πήγε να το δοκιμάσει κόντευε να είναι στη μέση, χωρίς να βάλει στο στόμα του, ούτε σταγόνα ούζο ο Τσιουμπός. Πάλι το ούζο βρέθηκε νερωμένο, γιατί ο άλλος ήπιε τι ήπιε και έβαλε νερό μέσα στο μπουκάλι. Νόμισε ότι θα γελάσει το φίλο του τον Τσιουμπό, ο οποίος τα είχε τετρακόσια και κάτι μυρίστηκε αλλά δεν είπε σε κανέναν τίποτα. Για να λύσει το μυστήριο αυτό, παραφύλαξε με τρόπο και είδε ποιος του την έκανε τη λαδιά.
Δεν είπε τίποτα σε κανέναν, μόνο αόριστα είπε: «προσέξτε εδώ που ήμαστε μέσα στο λόγγο, όταν πηγαίνετε στα τρουβάδια (σκέτο τρουβάδια, όχι τρουβάδια σας) να προσέχετε γιατί μπορεί να βρείτε καμιά δεντρογαλιά μέσα και δεν μπορώ να σας κουβαλάω ζαλίγκα στην πλάτη μέχρι το χωριό» και άφησε να εννοηθούν πολλά!.... «μπορεί να πάθετε κανένα μύθο (ρεζιλίκι)».
Ο άλλος δεν το πήρε στα σοβαρά γιατί είδε τον Τσιουμπό να γελάει και δεν κατάλαβε την έντεχνη διαμαρτυρία του.
Την άλλη μέρα ο Τσιουμπός γέμισε το αμαρτωλό μπουκάλι με κάτουρο και είπε στο μπακάλη
να του βάλει ούζο σε άλλο μπουκάλι για τον εαυτό του. Το μπουκάλι με τα κάτουρα το άφησε στον τρουβά του κανονικά και το μπουκάλι με το ούζο το έβαλε, εν γνώσει μου, στον δικό μου
τρουβά που ήταν δίπλα κρεμασμένος.
Εγώ νόμισα ότι είχε μέσα νερό και του είπα κάνε ό,τι θέλεις, του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, γιατί ο άνθρωπος ήταν νοικοκύρης, σοβαρός και φίλος μου, αν και μεγαλύτερός μου.
Δουλέψαμε 1-2 ώρες και ο φίλος ο τρακαδόρος θυμήθηκε το ούζο το δωρεάν που έπινε κάθε μέρα. Άφησε το τσαπί που έσκαβε, δίπλα μας, και δήθεν ότι ήθελε να πάει για σωματική
του ανάγκη, πήγε στο λαγκάδι και... κατ’ ευθείαν στον τρουβά του φίλου μου, πήρε το μπουκάλι με τα κάτουρα που ασφαλώς μύριζαν και ούζο και από τη λαιμαργία του κατέβασε μονορούφι
τα μισά.
Μόλις σταμάτησε του ήρθε αναγούλα και άρχισε να κάνει εμετό. Τον είδαμε όλοι από το συνεργείο να κάνει εμετό και τρέξαμε όλοι να δούμε τι έπαθε και μαζί μας έτρεξε και ο Τσιουμπός, ο οποίος τον παρακολουθούσε για να δει τις αντιδράσεις του.
Ξεκαρδίστηκε στα γέλια μόλις τον είδε να βγάζει τα συκώτια του και του λέει με κάθε σοβαρότητα:
– Τι έπαθες, μωρέ, και βγήκαν τα μάτια σου έξω από τα ξερατά;
– Τι να πάθω; Ήπια λίγο ούζο απ’ το μπουκάλι σου και με ανακάτωσε πολύ άσχημα, αυτό
δεν πρέπει να ήτανε ούζο αλλά κάτι άλλο!
– Να, του είπε και του έδωσε μια μούντζα! Εγώ, μωρέ, μάζευα δυο μέρες τα κάτουρά μου στο μπουκάλι να τα στείλω για εξετάσεις στο γιατρό, στη Λαμία, επειδή είδα κάτι σαν αίμα και
κάτι παράξενο στα κάτουρά μου και συ πήγες και μου τα ήπιες;… Τι να στείλω τώρα εγώ στον μικροβιολόγο για να δω τι έχω; Σ΄ έφαγε η λαιμαργία σου και η τσιγκουνιά σου καημένε…. Τι
να σου πω; Άντε τώρα να τα ξαναμαζέψω να τα στείλω στο γιατρό. Να άλλη μια μούντζα για να μην σου τη χρωστάω!... Μαγάρισες, βλάκα!
Μόλις άκουσε ο άλλος ότι αυτό που ήπιε ήταν κάτουρο αντί για ούζο, τότε ήταν που δεν άφησε άντερο μέσα του! Έκανε τόσο εμετό που το βράδυ χρειάστηκαν οι υπόλοιποι χωριανοί
του, που δούλευαν στο ίδιο συνεργείο να τον πάνε με το φορείο στον Κλειτσό. Για να συνέλθει και να ξανάρθει στη δουλειά έκανε μια βδομάδα, έχασε και τα μεροκάματα και από τότε
δεν ήθελε να ξανακούσει για ούζο, ούτε από σφραγισμένο μπουκάλι. Φοβόταν ακόμα και τον ίσκιο για να μην την ξαναπάθει κι ούτε μπόρεσε ποτέ να το ξεπεράσει αυτό που έπαθε, με την
καλοστημένη παγίδα που του έστησε ο Τσιουμπός. Το πάθημά του τον έκανε κι έβαλε μυαλό!…
 
(Από το βιβλίο του Κων/νου Δ. Ράμμου «Εύθυμες Ιστορίες από το χωριό», Ιούνιος 1986,
Επανέκδοση 2009, σελ. 105-108)

ΠΗΓΗ