H ιστορία της γυναίκας μου Ελισάβετ-Σαβούλας (1916-σήμερα), κόρης Δημητρίου Σολούκου και της Φωτεινή Σπύρου Μαρκούση.
H οικογένεια ζούσε στην Κορίτσα Κλειτσού. Η μητέρα της Φωτεινή πέθανε σε ηλικία 27 χρονών σε επιδημία γρίπης (1923) κι άφησε 3 παιδιά (Νίκο, Φώτη και Σαβούλα) ηλικίας κάτω των 5 χρονών. Τα συμμάζεψε η γιαγιά τους Ευαγγελία Σπ. Μαρκούση - Λιάκου στο σπίτι (μαρκουσαίικο) που σωζόταν μέχρι το 1950 στον Πλάτανο. Ηταν ιστορικό σπίτι και γνωστό σ' όλη την Ελλάδα. Δεν πέρασε άνθρωπος που να 'φυγε νηστικός. Στο σπίτι αυτό μεγάλωσαν τα παιδιά. Το κορίτσι εξελίχθηκε σε στυλοβάτη του σπιτιού. Τα παιδιά (αγόρια) έφυγαν στα σχολεία και μετά ο Νίκος στην Εφορία υπάλληλος. Ο Φώτης μπήκε στη Χωροφυλακή. Εμεινε το κορίτσι με τους παππούδες. Ο παππούς ο Σπύρος πέθανε το 1935 περίπου. Ο θείος της Πάνος Μαρκούσης πήγε στο Δασαρχείο. Ηρθε η Κατοχή και τους βρήκε στην Καστανιά Καλαμπάκας. Ηταν εκεί ο θείος της ο Πάνος και το 1937 πήγανε όλοι. Στην Κατοχή γυρίζουνε στο χωριό και τι να βρούνε... Αρχίζουν απ' την αρχή, πρωτοστατώντας το κορίτσι, χωρίς να λογαριάζει κινδύνους και χωρίς να έχει μάνα να το συμβουλεύσει για το Κακό και το Καλό (ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε κι εγκαταστάθηκε στη Ματαράγκα Καρδίτσας). Η γιαγιά του, γριά βασανισμένη, δεν μπορούσε να του προσφέρει ούτε με λόγια ούτε με έργα, ό,τι συμβουλές του έδιναν μόνο τ' αδέλφια του. Φαίνεται, όμως, πως στα τόσα που τράβηξε αυτό το κορίτσι είχε την ευχή της μάνας του που το ακολουθούσε όπου πήγαινε. Και να μερικά παραδείγματα: Εβαζε στην πλάτη της ζαλίγκα το χειμώνα όσο δεν μπορούσε να σηκώσει άλλο κι ερχότανε να περάσει το ποτάμι να 'ρθει στο σπίτι. Το ποτάμι με νερό πολύ. Ενα γεφυράκι με πετρούλες. Περνούσε επάνω τρέμοντας. Αν έπεφτε μέσα πνιγότανε. Αλλη φορά είχανε μάστορα, τον Λεωνίδα Ζαφείρη κι έφτιαχνε το καλντερίμι στην αυλή του σπιτιού. Πήγε μ' έναν άλλο στο ποτάμι κι 'τοιμάσαν πλάκες. Φορτώνοντας τα ζώα τις φέραν στο σπίτι. Μια πλάκα ήταν μεγάλη, δε σηκωνότανε. Την εγκαταλείψανε. Πάει το κορίτσι αυτό, τη βλέπει, στρώνει την τριχιά, τη σβαρνάει, τη βάζει στην τριχιά, κάθεται και τη δένει στην πλάτη της κι αρχίζει ν' ανεβαίνει τον ανηφορικό δρόμο, που ήταν δρόμος και χαντάκι μαζί, τρεκλίζοντας. Αρχισε να χάνει το φως απ' τα μάτια της. Κατόρθωσε σβάρνα να φθάσει στο σπίτι και κάθισε κάτω - δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Μόλις τη βλέπει ο Ζαφείρης έμεινε αμήχανος. Τρέχουν, λύνουν την πλάκα. Τη σηκώνουν, την πάνε πάνω στο σπίτι και τη βάζουν να ξαπλώσει. Ευτυχώς μετά από μερικές μέρες συνήλθε. Στην Κατοχή το σπίτι αυτό ήταν παραπάνω από πανδοχείο. Το αρχηγείο των ανταρτών του ΕΛΑΣ το είχε στέκι όταν περνούσε. Ο αδελφός της Νίκος σκοτώνεται στο δρόμο Καρπενησίου. Πέρασε η Κατοχή κι έγινε το δεύτερο αντάρτικο. Ετσι το θέλανε οι Αγγλοι, να σκοτωνόμαστε, να καίμε τα σπίτια μας και να παρουσιάζονται αυτοί ως σωτήρες να μας δίνουν δάνειο να τα φτιάξομε και να πληρώνουμε όλη μας τη ζωή τόκους στους Αγγλους. Πάλι το σπίτι στέκι των κάθε τμημάτων που περνούσανε αντάρτες, μαυροσκούφηδες, Στρατός. Εφυγε ο θείος της Πάνος με την οικογένεια του στην Καρδίτσα και τη Σαβούλα την άφησε με τη γιαγιά να φυλάει το σπίτι. Κάποια φορά ήρθε ο Στρατός στο χωριό. Το Αρχηγείο ήτανε στην Τρίφυλλα. Ερχεται ένας μαυροσκούφης αξιωματικός μόνος του στο σπίτι το μαρκουσαίικο. Ηταν μέσα 3 κορίτσια: η Σαβούλα, η Τασιούλα και η Θωμαή, κόρες του Αθανασίου Φλέγκα και η Φάνη, κόρη του Ευάγγελου Μαρκούση. Κτυπά την πόρτα. Δεν του ανοίγουν. Σπάει την πόρτα και μπαίνει μέσα. Τα κορίτσια φύγανε. Εμεινε η Σαβούλα. Αρχισε απειλές, φοβέρες, με κακό σκοπό. Κάποια στιγμή ξεφεύγει το κορίτσι και τρέχει στην πλατεία που ήταν κι άλλοι συγκεντρωμένοι. Τον παπά και όλους όσοι ήταν στο χωριό τους παίρνουν και τους πάνε στην Τρίφυλλα. Στο δρόμο ο αξιωματικός μαυροσκούφης, που δεν εκπλήρωσε το στόχο του, έδινε από καμιά βουρδουλιά στο κορίτσι. Φθάσανε στην Τρίφυλλα. Εκεί χτυπήσανε τον παπα-Χρυσόστομο (Παπουτσόπουλο). Κάποιος σφύριξε τα γεγονότα που συνέβησαν στον Διοικητή του Τμήματος, ο οποίος λεγόταν Καρσπιπέρης απ' τη Φθιώτιδα. Το Αρχηγείο ήτανε κοντά στο Πυργάκι. Ο Διοικητής στέλνει έναν σύνδεσμο να φέρει τη Σαβούλα στο Αρχηγείο και να τη συνοδέψει ο παπάς του χωριού. Ξεκινήσανε κοντά στον σύνδεσμο με τον παπά η Σαβούλα και η θωμαή. Φθάσανε στο διοικητήριο. Ηταν ο Διοικητής και γύρω του οι αξιωματικοί. Χαιρέτησαν και εν συνεχεία ρωτάει ο Διοικητής τη Σαβούλα. - Ελα, κορίτσι μου, πες μας τι συνέβη!
Η κοπέλα του διηγείται τι συνέβη και συμπληρώνει: - Οι αντάρτες περνούσαν απ' το σπίτι μας σαν νυφάδες. Αν ήξερα ότι ο στρατός του Κράτους και μάλιστα αξιωματικοί έχουν τέτοια συμπεριφορά θα πήγαινα με τους αντάρτες.
Αυτό έπεσε επάνω τους σαν κεραυνός.
Απαντά ο Διοικητής: - Εχεις δίκιο, κορίτσι μου. Τι θέλεις να τον κάνω εδώ πάνω που είμαι; Να τον βάλω φυλακή; Κι εγώ από πού είμαι; Από δω απ' τη Σπερχειάδα είμαι. Να τον περάσω δικαστήριο; Θα έρθεις μάρτυρας;
Του απαντά η Σαβούλα: - Εγώ μια παράκληση σας κάνω. Να μην τον ξαναδώ μπροστά μου. Ούτε δικαστήριο θέλω, ούτε έρχομαι μάρτυρας.
- Σε συγχαίρω κορίτσι μου. Εχεις το λόγο μου ότι δε θα τον ξαναδείς.
Τους χαιρέτησε και διέταξε να τους δώσουν συσσίτιο. Εκεί που πήγαν να πάρουν συσσίτιο παρουσιάστηκε ένας αξιωματικός και λέει στο μάγειρα: - Τη μερίδα μου να τη δώσεις στην αδελφή του Νίκου του Σολούκου. Φαίνεται ήτανε φίλος του μακαρίτη του Νίκου, του αδελφού της...
Κατόπιν αυτών των συμβάντων, τους κατέβασαν στο χωριό, πήραν όσα πράγματα μπορούσαν και κατέβηκαν στην Καρδίτσα κι από κει στη Λάρισα. Ο θείος της ο Πάνος, που παρουσιάζονταν ευκαιρίες να την παντρέψει, απαντούσε: - Θέλω να με δουλέψει ακόμα... (δεν έφθασαν 35 χρόνια που τον δούλευε).
Στη Λάρισα βρέθηκε κι ένας άλλος αδικημένος στη ζωή και πήραμε την απόφαση να παντρευτούμε, ν' αγωνιστούμε απ' την αρχή, απ' το βελόνι που λένε. Εγώ 40 χρονών, τότε άρχισα τη ζωή μου, αλλά η μοίρα μου έγραφε κι άλλα...
ΦΩΤΗΣ ΣΚΕΝΤΕΡΗΣ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ...