Περπατούσαμε αμέριμνοι, και ζυγώναμε στα πρώτα σπίτια του Κλειτσού, όταν αντικρύσαμε ένα κόσμο παραταγμένο δεξιά κι αριστερά του δρόμου που κρατούσε λουλούδια, σημαίες, και πανώ με συνθήματα ''Ζήτω η Π.Ε.Ε.Α.'', ''Ζήτω ο Στρατηγός Σαράφης'', ''Ζήτω οι μεγάλοι μας σύμμαχοι'', και άλλα. Παραξενευτήκαμε, γιατί εκτός από μας τους δυό, κανένας άλλος δεν ερχόταν απ' αυτόν τον δρόμο για τον Κλειτσό.
Ο Βάλιας, που καταλάβαινε τί γινόταν, μου λέει :
- ''Ετοίμασε
την μηχανή σου γρήγορα να πάρεις φωτογραφίες γιατί θα δεις τώρα τί θα
γίνει. Να δεις περιμένουν την Π.Ε.Ε.Α. κι έχουν κάνει ετοιμασίες για την
υποδοχή. Θα μας περάσουν λοιπόν γι' ανθρώπους της Π.Ε.Ε.Α. ή του
Γενικού Στρατηγείου''.
- '' Και τί θα κάνουμε, βρε Βάλια, τώρα'' ;
- ''Έλα μωρέ,
βγάλτους κανένα λόγο, πρέπει να τους πούμε κάτι. Κοίταξε τα κοριτσάκια,
κρατούν ανθοδέσμες κι έρχονται να μας τις προσφέρουν, άρχισαν κιόλας να
μας χειροκροτούν. Έλα Σπύρο, ετοιμάσου να τους πεις κάτι, πρέπει να τους
μιλήσεις''.
- ''Και γιατί δεν τους μιλάς εσύ Βάλια, που είσαι και ζωγράφος'' ;
- ''Μα εγώ δεν μίλησα ποτέ μου''.
- ''Και μήπως μίλησα εγώ'' ;
- ''Πω, πω, απογοήτευση που θα νοιώσουν οι κακόμοιροι και από τους δυό μας''.
Ποτέ δεν
βρεθήκαμε σε πιο δύσκολη θέση. Εν τω μεταξύ είχαμε φθάσει πια κοντά
τους. Τότε ακούσαμε τα παιδιά, αλλά και όλους τους χωρικούς άνδρες και
γυναίκες να τραγουδούν τον ύμνο της Π.Ε.Ε.Α. και συγχρόνως δυό
κοριτσάκια νά 'ρχονται κοντά μας και να μας προσφέρουν από μιά
ανθοδέσμη. Μέσα σε ασταμάτητα χειροκροτήματα, ο δάσκαλος του χωριού μας
χαιρέτησε εκ μέρους όλου του χωριού. Κι ο κόσμος γεμάτος συγκίνηση και
ενθουσιασμό μας φώναζε συνεχώς : ''Να μας ζήσει η Π.Ε.Ε.Α.'', ''Να μας ζήσει η Π.Ε.Ε.Α'', ''Ζήτω η Κυβέρνησή μας''. Μας είχανε κυκλώσει, μας έσφιγγαν τα χέρια και μας ρωτούσαν και μας ξαναρωτούσαν ''μα γιατί αργούν νά 'ρθουνε οι άλλοι ; Εμείς σας περιμέναμε πιο νωρίς''. Εκείνη τη στιγμή ο Βάλιας μού 'δωσε μιά σκουντιά και είπε σοβαρά-σοβαρά στον κόσμο :
- ''Ο συναγωνιστής Μελετζής θα σας μιλήσει για την Π.Ε.Ε.Α.''. Καταλαβαίνετε
τί ήταν αυτό για μένα εκείνη τη στιγμή. Να μιλήσω εγώ υπεύθυνα στους
ανθρώπους αυτούς για την κυβέρνηση του βουνού. Δάγκωσα τα χείλια μου και
είπα μέσα μου : ''Άντε βρε Βάλια, και θα μου το πληρώσεις αυτό πολύ ακριβά.'' Έτσι
αναγκάστηκα, πρώτη φορά τότε στη ζωή μου, να βγάλω λόγο, να πω δηλαδή
δυό λόγια σε συγκέντρωση τόσου κόσμου. Ευτυχώς που είχε νυχτώσει και δεν
έβλεπαν την αγωνία μου, ούτε και τον ιδρώτα που μ' είχε περιλούσει.
Ωστόσο βρήκα το κουράγιο και τους είπα λίγα λόγια :
- ''Συναγωνιστές
και συναγωνίστριες. Σας ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά για την
θερμή υποδοχή που μας κάνατε. Σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια και
για τα λουλούδια που μας προσφέρατε. Μα ο φίλος μου είναι ζωγράφος κι
εγώ φωτογράφος. Δεν είμαστε ούτε μέλη της Π.Ε.Ε.Α. ούτε έχουμε κανένα
ηγετικό πόστο μέσα στον αγώνα. Είμαστε το καλλιτεχνικό συνεργείο κι
ανεβήκαμε κι εμείς στο βουνό για να φωτογραφήσουμε και να ζωγραφήσουμε
τις δικές τους προσπάθειες, την δική σας προσφορά στην αντίσταση. Σας
θαυμάζουμε για την ολοκληρωμένη συμμετοχή σας στον αγώνα που δίνετε όλο
το βιός σας κι αυτή τη ζωή σας''. Αυτά τα λίγα λόγια τους είπα και συντροφιά όλοι μαζί κατεβήκαμε στην πλατεία όπου και χωρίσαμε.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ...